SZCZEPIENIA KOTÓW I PSÓW

Szczepionki zapewniają ochronę zwierzętom przed groźnymi chorobami. Niestety nie oznacza to, że zapobiegną każdemu zakażeniu. Głównym celem szczepienia jest zmniejszenie negatywnych skutków choroby – objawów klinicznych i śmierci spowodowanej trudnym przebiegiem schorzenia. Zaszczepienie naszego pupila nie tylko chroni go przed zagrożeniem, ale również wspiera osiąganie odporności populacyjnej w jego środowisku. Lekarz weterynarii po dokonaniu oceny stanu zwierzęcia odpowiednio dobierze preparat.

CO TO JEST SZCZEPIENIE I NA CZYM POLEGA?

Szczepionki to preparaty umożliwiające pobudzenie organizmu osobnika do wytwarzania przeciwciał skierowanych na zagrażające mu choroby. Możemy wyróżnić szczepionki:

  • zakaźne – czyli zawierające patogen o osłabionej zjadliwości, który wywołuje zakażenie stymulujące układ odpornościowy bez wywołania objawów klinicznych danej choroby (szczepionka atenuowana),
  • niezakaźne – czyli zawierające inaktywowany patogen, a więc niezdolny do namnażania się w organizmie.

Podanie szczepionki może polegać na wykonaniu zastrzyku podskórnego lub domięśniowego. Możliwe jest również podanie preparatu na błonę śluzową jamy ustnej lub nosowej, co stymuluje odporność miejscową. W zależności od rodzaju szczepionki od momentu wniknięcia preparatu, do uzyskania odporności może minąć około dwóch tygodni. Reakcja układu odpornościowego psa i kota jest zależna od jego kondycji, a także czynników genetycznych.

RODZAJE SZCZEPIEŃ


Według wytycznych WSAVA (Stowarzyszenie Weterynaryjne Małych Zwierząt) szczepienia dzielą się na trzy kategorie:

1) szczepienia zasadnicze – czyli takie, które są zalecane dla wszystkich psów i kotów, niezależnie od ich położenia geograficznego. Obejmują one globalnie występujące groźne choroby, które mogą prowadzić nawet do śmierci zwierzęcia.

2) szczepienia dodatkowe – czyli takie, które są konieczne ze względu na lokalizację geograficzną – endemiczne występowanie choroby. Zwierzęta przebywające na danym obszarze mają ryzyko kontaktu z patogenem wywołującym dane schorzenie. Najczęściej dawka przypominająca jest podawana co roku. Przykładem jest szczepionka przeciw wściekliźnie u psów, która jest obowiązkowa w Polsce. Jej coroczne stosowanie jest uregulowane prawnie, przez co pominięcie kolejnej dawki może zostać ukarane.

3) szczepienia niezalecane – czyli takie, które nie posiadają wystarczająco przekonujących podstaw do stosowania.

Podstawowy program szczepień opiera się na stosowaniu szczepień zasadniczych oraz dodatkowych w przypadku przebywania w obszarach objętych występowaniem danej poważnej choroby.

SZCZEPIENIA PRZEZNACZONE DLA PSÓW

Celem szczepień zasadniczych u tego gatunku jest zapobieganie:

  • nosówce,
  • adenowirusowi psów,
  • parwowirozie typu 2.

U dorosłych osobników prawidłowo wyszczepionych w okresie szczenięcym, należy podawać kolejne dawki co 3 lata.

Dodatkowo na terenie Polski obowiązuje nakaz corocznego szczepienia psów przeciwko wściekliźnie. Pierwsza dawka musi zostać podana w 12 tygodniu życia. Odporność zapewniona przez osiągnięcie odpowiedniego miana przeciwciał ma miejsce zazwyczaj po czterech tygodniach. Oprócz uniknięcia kar za brak szczepienia znaczną korzyścią płynącą z jego wykonania jest różnica w postępowaniu po pogryzieniu zwierzęcia przez potencjalnie zarażonego osobnika.

Należy pamiętać, że ta choroba może zostać przeniesiona na człowieka w wyniku pogryzienia lub podrapania przez zwierzę. W przypadku tego wirusa bardzo ważna jest szybka reakcja – przemycie rany wodą z mydłem, jej dezynfekcja oraz skontaktowanie się z lekarzem. U człowieka wystąpienie objawów klinicznych może nastąpić w ciągu 1-3 miesięcy – jest to okres inkubacji. Ich pojawienie wskazuje na bardzo zaawansowany postęp zakażenia. Na tym etapie nie ma możliwości wyleczenia choroby, a w ciągu kilku najbliższych dni następuje śpiączka i śmierć.

SZCZEPIENIA PRZEZNACZONE DLA KOTÓW

Szczepienia zasadnicze stosowane u tego gatunku zapobiegają:

  • panleukopenii
  • herpeswirusowi kotów typu 1
  • kalciwirusowi kotów

U kotów wśród szczepień dodatkowych można wyróżnić te przeciwko wirusowej białaczce kotów (FeLV) oraz wirusowemu niedoborowi immunologicznego kotów (FIV). Decyzja o ich podawaniu powinna opierać się na ocenie stopnia narażenia danego zwierzęcia na zarażenie.

W przypadku kotów nie ma w Polsce nakazu szczepienia przeciwko wściekliźnie, jednak jest ono zalecane w przypadku kotów wychodzących.

KIEDY PIERWSZE SZCZEPIENIE?

Początkowo zwierzę jest chronione dzięki otrzymywaniu przeciwciał wraz z mlekiem matki. Ich występowanie uniemożliwia działanie szczepionkom, ponieważ neutralizują one antygeny preparatu. Aby temu zapobiec należy odczekać ze szczepieniem do osiągnięcia przez psa lub kota odpowiedniego wieku. Jest to odporność bierna, która z czasem słabnie.  Odpowiedni poziom do wykonania skutecznego szczepienia osiąga między 8 a 12 tygodniem życia. Należy jednak wziąć pod uwagę różnice między osobnikami, z tego powodu przyjmuje się okres między 6 a 8 tygodniem życia za najbardziej odpowiedni czas pierwszego podania preparatu. Kolejne dawki szczepienia, podawane do 16 tygodnia umożliwiają doszczepienie osobnika, który wcześniej posiadał zbyt wysoki poziom matczynych przeciwciał.

KALENDARZ SZCZEPIEŃ

Szczepienia zasadnicze psów oraz kotów:

Szczepienie przeciwko wściekliźnie u psów:  

PRZECIWWSKAZANIA

Przed dokonaniem szczepienia lekarz weterynarii przeprowadza wywiad z właścicielem i bada zwierzę. Ma to na celu wykluczenie czynników wpływających na prawidłowe wykształcenie odporności u osobnika. Do przeciwwskazań należą:

  • choroba lub osłabienie,
  • inwazja pasożytnicza (na tydzień przed szczepieniem należy odrobaczyć zwierzę),
  • historia niepożądanych reakcji na daną szczepionkę,
  • przebyta kuracja lekami immunosupresyjnymi (sterydy),
  • ciąża.

DLACZEGO SZCZEPIENIE MOŻE OKAZAĆ SIĘ NIESKUTECZNE?

  • Zbyt wczesne podanie szczepionki doprowadziło do neutralizacji antygenów przez matczyne przeciwciała;
  • Nieprawidłowe wytworzenie, przechowywanie i transport szczepionki;
  • Nieprawidłowe podanie szczepionki (zła technika lub zastosowane środki odkażające, które doprowadziły do inaktywacji);
  • Niezdolność zwierzęcia do rozwinięcia odporności poszczepiennej – wynik uwarunkowań genetycznych.

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Udostępnij Post

Zobacz Więcej

Chlamydioza

Do pogorszenia wskaźników rozrodu w stadzie dochodzić może w wyniku wielu czynników. Mogą się do tego przyczyniać warunki przebywania zwierząt, aspekty żywieniowe, ale również występujące choroby. Wśród schorzeń zmniejszających płodność krów wyróżnia się te o pochodzeniu wirusowym, bakteryjnym, grzybiczym oraz pierwotniaczym.

RAO – OBTURACYJNA CHOROBA PŁUC U KONI

Choroby oddechowe stanowią jedną z najczęstszych przyczyn wykluczeń koni z użytku. Skala problemu nieubłaganie rośnie, a o RAO coraz częściej mówi się jako o chorobie cywilizacyjnej koni. Czym jest RAO, jakie mechanizmy i objawy mu towarzyszą, a także jak leczyć tę chorobę? Na te pytania odpowiadamy w poniższym artykule.