Szczepionki zapewniają ochronę zwierzętom przed groźnymi chorobami. Niestety nie oznacza to, że zapobiegną każdemu zakażeniu. Głównym celem szczepienia jest zmniejszenie negatywnych skutków choroby – objawów klinicznych i śmierci spowodowanej trudnym przebiegiem schorzenia. Zaszczepienie naszego pupila nie tylko chroni go przed zagrożeniem, ale również wspiera osiąganie odporności populacyjnej w jego środowisku. Lekarz weterynarii po dokonaniu oceny stanu zwierzęcia odpowiednio dobierze preparat.
Szczepionki to preparaty umożliwiające pobudzenie organizmu osobnika do wytwarzania przeciwciał skierowanych na zagrażające mu choroby. Możemy wyróżnić szczepionki:
Podanie szczepionki może polegać na wykonaniu zastrzyku podskórnego lub domięśniowego. Możliwe jest również podanie preparatu na błonę śluzową jamy ustnej lub nosowej, co stymuluje odporność miejscową. W zależności od rodzaju szczepionki od momentu wniknięcia preparatu, do uzyskania odporności może minąć około dwóch tygodni. Reakcja układu odpornościowego psa i kota jest zależna od jego kondycji, a także czynników genetycznych.
Według wytycznych WSAVA (Stowarzyszenie Weterynaryjne Małych Zwierząt) szczepienia dzielą się na trzy kategorie:
1) szczepienia zasadnicze – czyli takie, które są zalecane dla wszystkich psów i kotów, niezależnie od ich położenia geograficznego. Obejmują one globalnie występujące groźne choroby, które mogą prowadzić nawet do śmierci zwierzęcia.
2) szczepienia dodatkowe – czyli takie, które są konieczne ze względu na lokalizację geograficzną – endemiczne występowanie choroby. Zwierzęta przebywające na danym obszarze mają ryzyko kontaktu z patogenem wywołującym dane schorzenie. Najczęściej dawka przypominająca jest podawana co roku. Przykładem jest szczepionka przeciw wściekliźnie u psów, która jest obowiązkowa w Polsce. Jej coroczne stosowanie jest uregulowane prawnie, przez co pominięcie kolejnej dawki może zostać ukarane.
3) szczepienia niezalecane – czyli takie, które nie posiadają wystarczająco przekonujących podstaw do stosowania.
Podstawowy program szczepień opiera się na stosowaniu szczepień zasadniczych oraz dodatkowych w przypadku przebywania w obszarach objętych występowaniem danej poważnej choroby.
Celem szczepień zasadniczych u tego gatunku jest zapobieganie:
U dorosłych osobników prawidłowo wyszczepionych w okresie szczenięcym, należy podawać kolejne dawki co 3 lata.
Dodatkowo na terenie Polski obowiązuje nakaz corocznego szczepienia psów przeciwko wściekliźnie. Pierwsza dawka musi zostać podana w 12 tygodniu życia. Odporność zapewniona przez osiągnięcie odpowiedniego miana przeciwciał ma miejsce zazwyczaj po czterech tygodniach. Oprócz uniknięcia kar za brak szczepienia znaczną korzyścią płynącą z jego wykonania jest różnica w postępowaniu po pogryzieniu zwierzęcia przez potencjalnie zarażonego osobnika.
Należy pamiętać, że ta choroba może zostać przeniesiona na człowieka w wyniku pogryzienia lub podrapania przez zwierzę. W przypadku tego wirusa bardzo ważna jest szybka reakcja – przemycie rany wodą z mydłem, jej dezynfekcja oraz skontaktowanie się z lekarzem. U człowieka wystąpienie objawów klinicznych może nastąpić w ciągu 1-3 miesięcy – jest to okres inkubacji. Ich pojawienie wskazuje na bardzo zaawansowany postęp zakażenia. Na tym etapie nie ma możliwości wyleczenia choroby, a w ciągu kilku najbliższych dni następuje śpiączka i śmierć.
Szczepienia zasadnicze stosowane u tego gatunku zapobiegają:
U kotów wśród szczepień dodatkowych można wyróżnić te przeciwko wirusowej białaczce kotów (FeLV) oraz wirusowemu niedoborowi immunologicznego kotów (FIV). Decyzja o ich podawaniu powinna opierać się na ocenie stopnia narażenia danego zwierzęcia na zarażenie.
W przypadku kotów nie ma w Polsce nakazu szczepienia przeciwko wściekliźnie, jednak jest ono zalecane w przypadku kotów wychodzących.
Początkowo zwierzę jest chronione dzięki otrzymywaniu przeciwciał wraz z mlekiem matki. Ich występowanie uniemożliwia działanie szczepionkom, ponieważ neutralizują one antygeny preparatu. Aby temu zapobiec należy odczekać ze szczepieniem do osiągnięcia przez psa lub kota odpowiedniego wieku. Jest to odporność bierna, która z czasem słabnie. Odpowiedni poziom do wykonania skutecznego szczepienia osiąga między 8 a 12 tygodniem życia. Należy jednak wziąć pod uwagę różnice między osobnikami, z tego powodu przyjmuje się okres między 6 a 8 tygodniem życia za najbardziej odpowiedni czas pierwszego podania preparatu. Kolejne dawki szczepienia, podawane do 16 tygodnia umożliwiają doszczepienie osobnika, który wcześniej posiadał zbyt wysoki poziom matczynych przeciwciał.
Szczepienia zasadnicze psów oraz kotów:
Szczepienie przeciwko wściekliźnie u psów:
Przed dokonaniem szczepienia lekarz weterynarii przeprowadza wywiad z właścicielem i bada zwierzę. Ma to na celu wykluczenie czynników wpływających na prawidłowe wykształcenie odporności u osobnika. Do przeciwwskazań należą:
Do pogorszenia wskaźników rozrodu w stadzie dochodzić może w wyniku wielu czynników. Mogą się do tego przyczyniać warunki przebywania zwierząt, aspekty żywieniowe, ale również występujące choroby. Wśród schorzeń zmniejszających płodność krów wyróżnia się te o pochodzeniu wirusowym, bakteryjnym, grzybiczym oraz pierwotniaczym.
Choroby oddechowe stanowią jedną z najczęstszych przyczyn wykluczeń koni z użytku. Skala problemu nieubłaganie rośnie, a o RAO coraz częściej mówi się jako o chorobie cywilizacyjnej koni. Czym jest RAO, jakie mechanizmy i objawy mu towarzyszą, a także jak leczyć tę chorobę? Na te pytania odpowiadamy w poniższym artykule.
Otrzymuj najnowsze informacje o ofertach specjalnych, nowościach, artykułach i poradnikach aby zwiększyć zyskowność swojej hodowli
vetbulans to zespół ludzi z pasją, którzy współpracują dla ochrony zdrowia i życia zwierząt
