Zwierzęta mogą przenosić na człowieka choroby wywoływane przez wirusy, grzyby, bakterie oraz pasożyty. Odbywa się to przez kontakt bezpośredni lub drogą kropelkową. W przypadku zadrapania lub pogryzienia może dojść do zarażenia między innymi: wścieklizną, tężcem lub chorobą kociego pazura. Najgroźniejszym skutkiem takiej sytuacji może być wystąpienie wścieklizny u pogryzionego osobnika.
Wścieklizna jest chorobą wywoływaną przez wirusa Rabies virus z rodzaju Lyssavirus. Jest zoonozą, co oznacza, że może być przenoszona na człowieka, u którego wywoła dolegliwości. Jest to najbardziej śmiertelna choroba (99,99% przypadków kończy się śmiercią). W przypadku wystąpienia objawów klinicznych jest już zbyt późno na leczenie przyczynowe – można jedynie powodować zmniejszenie dolegliwości pacjenta. Z tego powodu regularne szczepienia pozwalają chronić ludzi i zwierzęta domowe przed śmiercią wywołaną wystąpieniem wścieklizny.
Wirus ten występuje wśród zwierząt dzikich, które są jego rezerwuarem. Dotyczy to między innymi lisów, jenotów i nietoperzy. Mogą one przenosić ten patogen na człowieka lub psy i koty bezpośrednio:
Zazwyczaj wirus jest przenoszony przez ślinę zarażonego zwierzęcia. Po wniknięciu do organizmu odbywa się jego inkubacja, która u psów i kotów trwa zazwyczaj od dwóch tygodni do trzech miesięcy, a u ludzi od jednego do trzech miesięcy. Czas ten jest zależny od ilości wprowadzonego wirusa, a także miejsca ugryzienia – im bliżej mózgu, tym wirus potrzebuje krótszego czasu na dotarcie do mózgu. Objawy kliniczne występują, gdy patogen dotrze do centralnego układu nerwowego.
W przebiegu choroby dochodzi do występowania takich objawów jak:
Po wystąpieniu objawów śmierć następuje zazwyczaj w ciągu kilku dni. Nie zawsze występują wszystkie wymienione objawy, przebieg może się różnić u poszczególnych zwierząt.
Istnieje kilka metod pozwalających na wykrywanie wirusa w ślinie lub płynie mózgowo-rdzeniowym, jednak nie daje to pełnej pewności co do braku wirusa w organizmie. Z tego powodu rozpoznanie opiera się głównie na obserwacji zwierzęcia podejrzanego o wściekliznę. W przypadku osobników zaszczepionych izolacja trwa 15 dni od momentu wykazania objawów. Jeśli po tym czasie nie doszło do zgonu, wtedy przerywa się obserwację, a zwierzę wraca do normalnego życia.
Dopiero po śmierci można wykonać diagnostykę opierającą się o badanie fragmentów tkanki mózgowej, która ostatecznie rozstrzyga obecność wirusa. Inną metodą przyżyciową może być diagnostyka serologiczna. Polega ona na oznaczaniu ilościowym poziomu przeciwciał po zaszczepieniu. Niestety jednak nie daje ona pewności co do braku zarażenia wścieklizną.
Odpowiednio szybka reakcja (przed wystąpieniem objawów), umożliwia zastosowanie leczenia opierającego się na podaniu serii szczepionek oraz antytoksyny. Jednak gdy dojdzie do wystąpienia objawów klinicznych wścieklizny, jest już za późno na podjęcie leczenia. W takich przypadkach zgon zwierzęcia lub człowieka następuje w ciągu kilku dni, co jest spowodowane dotarciem wirusa do mózgu.
Z powodu braku skutecznego leczenia tej choroby, zdecydowany nacisk jest kładziony na profilaktykę. Zapobieganie wściekliźnie opiera się na stosowaniu szczepień zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Pierwsze szczepienie psa przeciwko wściekliźnie powinno odbyć się w wieku 3 miesięcy. W przypadku psów na terenie Polski istnieje prawny nakaz corocznego szczepienia przypominającego. Niedostosowanie się do panujących przepisów może skutkować nałożeniem przez policję kary grzywny w drodze mandatu karnego. Oprócz obawy związanej z możliwością otrzymania kary warto kierować się poczuciem współodpowiedzialności za bezpieczeństwo otoczenia. Bycie właścicielem psa oprócz licznych przyjemności posiada również obowiązki – w tym przypadku regularnych szczepień przeciw tej śmiertelnej chorobie. Jeśli chodzi o koty, nie ma obowiązku szczepienia przeciwko temu wirusowi. Jest to jednak zalecane w przypadku zwierząt wychodzących, które mogą zostać zarażone przez dzikie zwierzęta.
Podanie preparatu jest skuteczne tylko wtedy, gdy dojdzie do niego przed pojawieniem się objawów klinicznych.
Dodatkowo należy unikać kontaktu z obcymi psami, które wykazują objawy podobne do tych wywoływanych przez wściekliznę, a także ze zwierzętami dzikimi. Warto zadbać o to, aby dzieci były świadome zagrożenia wynikającego z interakcji z obcymi zwierzętami.
Szczepienia dzikich zwierząt polegają na zrzucaniu przynęt z powietrza, zawierających szczepionki doustne. Pozwala to na większy stopień wyszczepienia dzikich zwierząt, bez konieczności ich łapania. Z tego powodu należy uważać na to, aby nasze zwierzęta nie miały kontaktu z tymi przedmiotami.
W przypadku pogryzienia człowieka przez zwierzę należy przemyć ranę wodą z mydłem przez 15 minut. Następnie zdezynfekować miejsce alkoholem, a później udać się do szpitala lub innej jednostki.
Gdy dojdzie do narażenia prawidłowo szczepionego psa, należy podać mu kolejną dawkę i obserwować przez 45 dni. Jeśli przez ten czas nie dojdzie do wystąpienia objawów wścieklizny, zwierzę może wrócić do normalnego życia. Zwierzęta niezaszczepione są w gorszej sytuacji – postępowanie może polegać na sześciomiesięcznej izolacji lub eutanazji. Pokazuje to, jak poważne zagrożenie stanowi wścieklizna.
Do pogorszenia wskaźników rozrodu w stadzie dochodzić może w wyniku wielu czynników. Mogą się do tego przyczyniać warunki przebywania zwierząt, aspekty żywieniowe, ale również występujące choroby. Wśród schorzeń zmniejszających płodność krów wyróżnia się te o pochodzeniu wirusowym, bakteryjnym, grzybiczym oraz pierwotniaczym.
Choroby oddechowe stanowią jedną z najczęstszych przyczyn wykluczeń koni z użytku. Skala problemu nieubłaganie rośnie, a o RAO coraz częściej mówi się jako o chorobie cywilizacyjnej koni. Czym jest RAO, jakie mechanizmy i objawy mu towarzyszą, a także jak leczyć tę chorobę? Na te pytania odpowiadamy w poniższym artykule.
Otrzymuj najnowsze informacje o ofertach specjalnych, nowościach, artykułach i poradnikach aby zwiększyć zyskowność swojej hodowli
vetbulans to zespół ludzi z pasją, którzy współpracują dla ochrony zdrowia i życia zwierząt
