Psy saneczkują, gdy odczuwają świąd w okolicy odbytu. Może to mieć związek z zatkanymi gruczołami okołoodbytowymi, ale także alergią na pchły, obecnością członów tasiemca w okolicy odbytu oraz przetoką odbytu. Zignorowanie przeładowanych zatok gruczołów okołoodbytowych może prowadzić do powstawania zapaleń ropnych i tworzenia ropni. Choroby zatok okołoodbytowych stanowią częsty powód wizyt psów u lekarza weterynarii.
Zatoki okołoodbytowe znajdują się między dwoma mięśniami zwieraczami odbytu. Wytwarzają wydzielinę, która umożliwia psom znakowanie terytorium. Ich opróżnianie odbywa się dzięki działaniu mięśnia zwieracza głębokiego oraz parcia kału (podczas defekacji). Do zatkania gruczołów może predysponować nieodpowiednio uformowany kał (biegunki), który nie wspomaga oczyszczania zatok z wydzieliny. Pozostałe przyczyny to między innymi: nieprawidłowości w budowie odbytu, niewłaściwe napięcie mięśnia zwieracza, choroby zapalne skóry tylnej okolicy zwierzęcia niewłaściwa dieta. W tym przypadku pomóc może zwiększenie ilości błonnika w pożywieniu, pobieranej wody oraz zmniejszenie wagi u psów z nadwagą. Gdy problem jest związany z alergią pokarmową, pomóc może włączenie diety hipoalergicznej. Nieprawidłowe opróżnianie gruczołów okołoodbytowych nie jest uzależnione od wieku ani płci psa.
Występowanie tej dolegliwości jest związane ze zbyt dużą produkcją wydzieliny lub zatkaniem ujść zatok odbytowych – ich zawartość nie jest w stanie regularnie opuszczać wnętrza. Oba przypadki prowadzą do zwiększania się dyskomfortu odczuwanego przez psa.
Zapchane gruczoły okołoodbytowe u psa powodują powstawanie powiększenia okolicy krocza zwierzęcia, przy jej jednoczesnej bolesności. Przypadkowe naciśnięcie tych struktur może wywołać wydostanie się wydzieliny o nieprzyjemnym zapachu.
Po zauważeniu niepokojących zmian w tej okolicy należy zgłosić się z psem do lekarza weterynarii. Oprócz mniej groźnych struktur (takich jak nadmiar wydzieliny oraz ropień), w zatokach przyodbytowych mogą pojawiać się zmiany nowotworowe – gruczolaki i gruczolakoraki. Na ich występowanie może wskazywać pojawienie się zmian guzowatych w tej okolicy.
Rozpoznanie tej dolegliwości opiera się na badaniu klinicznym. Lekarz po wykonaniu podstawowych czynności jest w stanie określić, czy pies zmaga się z zapchanymi gruczołami. Nie jest konieczne zlecanie badań dodatkowych w celu potwierdzenia diagnozy.
Leczenie początkowo polega na wyciśnięciu zalegającej zawartości zatok okołoodbytowych. W przypadku masy o twardszej konsystencji konieczne może się okazać wykorzystanie preparatów rozmiękczających wydzielinę. Ewentualne ropnie powinny zostać zdrenowane. Dalsze leczenie jest zależne od stopnia zaawansowania dolegliwości – przy łagodnych stanach takie postępowanie jest wystarczające, natomiast stany zapalne wymagają przepłukania zatoki oraz zastosowania antybiotykoterapii. Wykonanie posiewu i antybiogramu pozwoli na skuteczniejsze dobranie antybiotyku. Powikłane lub często nawracające przypadki zapchanych zatok przyodbytowych może być wskazaniem do chirurgicznej interwencji – ich usunięcia.
Poruszające się dorosłe człony tasiemców w okolicy odbytu również mogą wywoływać świąd. Przykładem jest Dipylidium caninum – tasiemiec psów i kotów. Jego człony są ruchliwe, w kształcie przypominającym pestki dyni. Pojawienie się tego tasiemca ma ścisły związek z inwazją pcheł, które są jego żywicielem pośrednim. Z tego powodu zapobieganie występowaniu robaków opiera się na stosowaniu preparatów na odrobaczenie (zarówno przeciw pchłom, jak i tasiemcom), a także zapewnianiu odpowiedniej higieny środowiska – regularne sprzątanie.
Wzmożony świąd i zainteresowanie okolicą odbytu u młodych samic może być infekcja pochwy. Do jej wystąpienia prowadzą zaburzenia równowagi bakteryjnej. W tym przypadku nie jest trudno o różnicowanie z innymi przyczynami saneczkowania – lekarz weterynarii podczas badania klinicznego oceni wygląd pochwy i ewentualny wyciek.
Do pogorszenia wskaźników rozrodu w stadzie dochodzić może w wyniku wielu czynników. Mogą się do tego przyczyniać warunki przebywania zwierząt, aspekty żywieniowe, ale również występujące choroby. Wśród schorzeń zmniejszających płodność krów wyróżnia się te o pochodzeniu wirusowym, bakteryjnym, grzybiczym oraz pierwotniaczym.
Choroby oddechowe stanowią jedną z najczęstszych przyczyn wykluczeń koni z użytku. Skala problemu nieubłaganie rośnie, a o RAO coraz częściej mówi się jako o chorobie cywilizacyjnej koni. Czym jest RAO, jakie mechanizmy i objawy mu towarzyszą, a także jak leczyć tę chorobę? Na te pytania odpowiadamy w poniższym artykule.
Otrzymuj najnowsze informacje o ofertach specjalnych, nowościach, artykułach i poradnikach aby zwiększyć zyskowność swojej hodowli
vetbulans to zespół ludzi z pasją, którzy współpracują dla ochrony zdrowia i życia zwierząt
